وبلاگ نجوم

ابر اورت ميلياردها جرم يخي منظومه شمسي را در بردارد. گاهي عبور يک ستاره از نزديکي منظومه شمسي، مدار اين اجرام را مختل مي کند و موجب مي شود اين اجرام به درون منظومه شمسي راه يابند و دنباله دارهاي بلند دوره را تشکيل دهند. اين دنباله دار ها مدارهاي بسيار بلندي دارند و فقط يک بار در منظومه شمسي ديده مي شوند. بر خلاف آنها دنباله دارهاي کوتاه دوره، دوره تناوبي حداکثر برابر ٢٠٠ سال دارند و مدارهايشان منطبق بر صفحه مدار ساير سيارات منظومه شمسي است. آنها از منطقه اي وراي مدار نپتون، به نام کمربند کوييپر، مي آيند؛ که به نام اخترشناس کاشف آن، جرارد کوييپر، در سال ١٩٥١ ميلادي نام گذاري شده است.

درون ابر اورت، دنباله دارها ده ها ميليون کيلومتر از هم فاصله دارند. اثر گرانشي خورشيد بر آنها بسيار کم است، به همين علت هر نيروي کمي، مانند عبور يک ستاره از نزديکي آنها، ممکن است مدارشان را تغيير دهد و آنها را به داخل منظومه شمسي يا خارج آن، در فضاي ميان ستاره اي، بفرستد. اين اتفاق به خصوص براي دنباله دارهاي مرزي ابر اورت بسيار رخ مي دهد.

نيروهاي کشندي نيز در تغيير مدار دنباله دار هاي ابر اورت نقش دارند. يک ابر ملکولي بزرگ، بسيار پرجرم تر از خورشيد است. ابرهاي ملکولي تجمعي از هيدروژن سرد هستند که محل تولد ستاره ها و منظومه هاي شمسي به شمار مي آيند. آنها به ندرت، هر ٣٠٠ تا ٥٠٠ ميليون سال يکبار، با هم برخورد مي کنند، اما زماني که برخورد کردند، به سادگي مي توانند مدار دنباله دارهاي ابر اورت را تغيير دهند.

کل جرم دنباله دارهاي ابر اورت تخمين زده مي شود ٤٠ برابر جرم زمين باشد. اين مواد از مکان هاي مختلفي از منظومه شمسي و همچنين از فواصل گوناگوني از خورشيد آمده اند؛ اين اختلاف، گوناگوني مواد شيميايي تشکيل دهنده دنباله دارها را نشان مي دهد.